Uprkos naredbi o polaganju oružja, manji dio njemačkih jedinica nastavio se boriti do 11. i 12. maja. Preostale njemačke jedinice u Čehoslovačkoj predale su se sljedećeg dana, dok se garnizon na otoku Alderney u kanalu La Manche predao 16. maja. Jedinice koje su se povlačile iz Jugoslavije predale su se engleskim snagama 15. maja 1945. na Bleiburškom polju u Austriji.

Posljednja bitka Drugoga svjetskog rata u Evropi odigrala se, međutim, na prostoru Bosanske Posavine, u trokutu između rijeke Save i Bosne te planine Vučjak i u historiju je ušla pod nazivom – Bitka za Odžak.

Bitka za Odžak posljednja je bitka Drugog svjetskog rata, započela je praktično prije njemačke kapitulacije, 19. aprila i potrajala sve do 25. maja 1945. Otprilike četiri hiljade ustaških i domobranskih vojnika u Odžaku i okolini nije se namjeravalo predati partizanskim snagama, ušlo je u bitku protiv brojnijeg protivnika koji je bio uvjeren u laku pobjedu. No, situacija se zakomplikovala i bitka se otegla i na kraju je iz Beograda stigla naredba s doslovnom porukom – svi moraju nestati do 25. maja, rođendana Josipa Broza. U slamanju otpora ustaških i domobranskih jedinica učestvovalo je nekoliko brigada Jugoslavenske vojske i njeno vazduhoplovstvo.

Iz Odžaka su znali uputiti i poruku Anti Paveliću, u smislu – "Ako nisi siguran u Zagrebu dođi kod nas u Posavinu". U aprilu 1945. na području odžačke općine našla se i veća grupa vojnika iz Bosne i Slavonije, kojima su komandovali pukovnici Ibrahim vitez Pjanić i Avdaga Hasić, piše Historija.info. Odžak su partizani namjeravali zauzeti u jednom udaru. Odnos snaga u korist partizana bio je 11 prema 1. Međutim, u samom početku su naišli na žestok otpor. Krajem aprila iz Titovog štaba stigla je nova poruka: "Ako se odžački teren brzo ne očisti snosit ćete, svi, punu odgovornost"!

Komandant slamanja otpora u Odžaku – Miloš Zekić odredio je 4. maj 1945. godine za početak opkoljavanja i čišćenje odžačkog kraja. U tu akciju su poslane 16. muslimanska brigada, 19. birčanska brigada, 14. i 27. srednjobosanska brigada. One su trebale najprije onesposobiti ustaške bunkere i ući u pozadinu ustaških snaga. Početni uspjesi partizana nisu omekšali ustaške i domobranske jedinice. Borili su se do zadnjeg metka. Znajući da zarobljenika nema nisu poštedjeli niti jednog zarobljenog partizana, kao što partizani nisu poštedjeli niti jednog branitelja Odžaka. Bližio se tako dan Titovog rođendana, a stvari u Odžaku nisu bile riješene. I tada je uključena s partizanske strane još jedna brigada, peta po redu, no promjena nije bilo. Iz Beograda je stigla naredba – na Odžak će krenuti avijacija. Čak dvije eskadrile s ukupno 12 aviona krenule su put Odžaka, bombardovanje je trajalo dva dana, 23. i 24. maja.

Vlaška Mala pala je nakon četiri sata borbe, u partizanske ruke 25. maja 1945. godine. Zadnje borbe vodit će se još kod Pruda na ušću Bosne u Savu, gdje su partizani nekoliko puta forsirali rijeku Bosnu. Padom Pruda oslobođen je i posljednji dio jugoslavenskog teritorija. Nakon 36 dana krvavih borbi, završena i posljednja bitka već službeno završenog Drugog svjetskog rata u Evropi.

Jedna grupa od oko 170 ustaša koji su se zatekli u Vlaškoj Mali uvidjevši da im se bliže posljednji trenuci odlučili su pokušati očajnički proboj. Udarili su na 14. brigadu Steve Kovačevića, probili partizanske linije i našli se partizanima iza leđa. Mnogi ustaše iz te grupe su se tako spasili, a među njima su bili Pavelićevi vitezovi pukovnik Ibrahim Pjanić i pukovnik Avdaga Hasić.

Nakon slamanja otpora uslijedila je osveta. U bolnici u Prudu poubijani su svi ranjenici, njih osamdesetak, zajedno s medicinskim osobljem. Samo se dvjestotinjak ustaša i domobrana predalo, no oni su svi pokratkom postupku poubijani. Po selima su se ubijali svi muškarci stariji od 15 godina. Godinama i godinama kasnije u tom dijelu sjeverne Bosne nije bilo đaka u osnovnoj školi koji je imao živog oca.