Optuženi se tereti da je, za vrijeme rata u Bosni i Hercegovini, od početka mjeseca maja do kraja jula 1992. godine, u svojstvu komandanta Opštinskog štaba Teritorijalne odbrane (OpŠTO) Srpske opštine Goražde, kao nadređena osoba  komandiru RJŠTO Srpske opštine Goražde, kao i komandirima i pripadnicima četa OpŠTO Srpske opštine Goražde, kršeći pravila međunarodnog prava za vrijeme rata i oružanog sukoba i pripremajući se da izvrše krivična djela u okviru oružanog napada na civilno bošnjačko stanovništvo, propustio da preduzme nužne i razumne mjere da spriječi učinjenje krivičnog djela i kazni počinioce.

VEZANI TEKST - Porodice više od 500 ubijene i ranjene djece Goražda još čekaju pravdu
 
Prema navodima optužnice, u okviru oružanog pješadijskog napada na civilno bošnjačko stanovništvo naselja Lozje (Kokino Selo), općina Goražde, 22. maja 1992. godine, među kojim je bio veći broj žena i djece, ubijeno je najmanje 16 osoba bošnjačke nacionalnosti. U toku istog napada zarobljeno je sedam muškaraca bošnjačke nacionalnosti koji su odvedeni u nepoznatom pravcu i ubijeni, a njihovi posmrtni ostaci su pronađeni 17. marta 1993. godine u masovnoj grobnici u mjestu Šišeta, općina Goražde.

Prema prikupljenim dokumentima, plan izvođenja napada odobrio je Brane Petković.

Među više od četrdeset ubijenih stanovnika Lozja, ubijena je i jedanaestogodišnja Advira Šahman.

Njena majka Izeta Šahman, sa stotinu svojih komšija, tog je dana pokušala pobjeći iz okupiranog Lozja.

- Zapucalo je sa svih strana. U jednom trenutku sam tijelom pokrila Advirinu sestru. Pogledam i vidim Adviru kako leži niže mene. Uspjela sam je dotaći nogama. Čula sam je kako govori: "Mama, ja sam ranjena". Lijeva noga joj je bila kompletno izrešetana. Uzela sam svoju Adviru i šamijom joj podvezala nogu, ali krv je i dalje tekla. A Advira je samo govorila: "Mama, daj mi malo vode, molim te". A ja ni kapi nisam imala da joj dam. Kad god se napijem vode, pomislim na nju - kroz plač je ranije ispričala Šahman za BIRN.

Advira je umrla u majčinom naručju dok su ih srpski vojnici prevozili do bolnice. Nakon što je konstatovana smrt, Izeta je sa ubijenom kćerkom prevezena natrag u Lozje i zatvorena u kuću, u kojoj će provesti naredna tri dana. Tada je saznala da joj je druga kćerka zarobljena.

- Nakon tri dana, jedan srpski komšija, dobar čovjek, predložio je da Adviru ukopamo u bašti, u blizini današnjeg spomenika. Pristala sam. Više me ničega nije bilo strah. Samo sam željela da umrem. Taj komšija mi je rekao da bježim tu noć jer nikoga neće biti. I tako sam pobjegla. Starija kćerka je mjesec kasnije razmijenjena i kraj rata dočekala je na sigurnoj teritoriji. Adviru smo naknadno ukopali po propisima - završava svoju priču Šahman.

 - Optuženi  Brane Petković se tereti da je propustio da preduzme nužne i razumne mjere da spriječi učinjenje krivičnih djela - ratni zločin protiv civilnog stanovništva iz člana 173. stav 1. tačka a), b) i c) KZ-a BiH i to: napadom na civilno stanovništvo i naselja, a ti napadi su posljedovali smrću, teškom fizičkom povredom ili teškim narušenjem zdravlja, napad bez izbora cilja kojim se ozljeđuje civilno stanovništvo, ubijanja, namjerno nanošenje žrtvama snažnog fizičkog ili duševnog bola ili patnje (mučenje) i nečovječno postupanje - naveli su iz Tužilaštva BiH.
 
Navode optužbe tužilaštvo će dokazivati pozivanjem 146 svjedoka i dva stručna vještaka, te prilaganjem 275 materijalnih dokaza. 

Za ovaj napad Tužilaštvo BiH je teretilo a kasnije i oslobodilo Dragana Šekarića, koji trenutno izdržava sedamnaestogodišnju kaznu za ubistvo i silovanje koje je, kao pripadnik Vojske Republike Srpske (VRS), počinio u Višegradu.

Optužnica protiv Petkovića je proslijeđena Sudu BiH na potvrđivanje.