Ono što ideolozi velike Srbije nisu uspjeli završiti devedesetih godina prošlog vijeka pokušavaju ostvariti u ovom vremenu njihovi učenici, da putem institucije Srpske pravoslavne crkve podvedu susjedne suverene države pod svoju kontrolu.

Patrijah Irinej dozvoljava sebi da predsjednike drugih država naziva pogrdnim imenima, druge narode naziva Srbima, a sve to jer naslućuje trajni gubitak moći što je nekad uživao Beograd nad drugim republikama bivše Jugoslavije.

Istina je, međutim, sasvim drugačija.

Srpska pravoslavna crkva dobija svoju autokefalnost tek 1920. godine.

"Na osnovu Sporazuma između Vlade Kraljevine SHS i Carigradske patrijaršije od 18. marta 1920. godine Sveti Arhijerejski Sinod Vaseljenske patrijaršije donio je odluku od 19. marta 1920. godine, broj 2056, kojom daje blagoslov na prisajedinjenje ‘Ujedinjenoj srpskoj pravoslavnoj crkvi’ eparhija koje do tada nikad nisu bile u sastavu Srpske pravoslavne crkve uključujući i eparhiju u Bosni, koja je uvijek do tada bila isključivo u sastavu Carigradske patrijaršije. Vlada kraljevine SHS isplatila je Carigradskoj patrijaršiji za taj pristanak milion i pet stotina hiljada zlatnih franaka. Tom odlukom Carigradska patrijaršija oslobadja od svoje vlasti i prisajedinjuje Pravoslavnoj sprskoj crkvi eparhije koje su do tada bile pod njenom upravom, dakle tek 1920. godine SPC se po prvi put pojavljuje u Bosni."

I Crnogorska pravoslavna crkva gubi autokefalnost iste godine. Koristeći moć Kraljevine SHS pravoslavni vjernici koji su bili van granica Srbije, a ušli su u sastav tadašnje Kraljevine, novčanom isplatom Carigradskoj patrijaršiji vremenom su ideologizirani te su se počeli izjašnjavati kao Srbi.

Ako se tome doda dokument poznat kao Načertanije čiji je autor Ilija Garašanin, jasno je vidljivo da Garašanin sve stanovnike Bosne naziva Bošnjacima bez obzira na njihovu vjeroispovijest.

Dakle, u Bosni je zvanično živio jedan narod koji ima različite vjeroispovijesti. Isti slučaj je i sa Crnom Gorom, pravoslavci Crne Gore su jedan narod, sa jednim jezikom, kulturom i istorijom, koji je razdvajan zbog gore navedenih razloga.

Gdje se nalazimo danas?

Pored toga što je Srbija devedesetih bila u ratu sa Slovenijom, Bosnom i Hercegovinom, Hrvatskom i Kosovom, danas otvorenim neprijateljima naziva Crnu Goru, pa i Sjevernu Makedoniju. Postavlja se pitanje šta se to dešava u Beogradu pa niko od susjeda nije ispravan, a samo je Beograd isparavan i Srbi su žrtve? Odakle tolika oholost i ubjeđenje da svijet, a posebno Evropa i zemlje regije, imaju amneziju pa se ne sjećaju ko je šta uradio u proteklom ratu, pa i tokom cijelog 20. stoljeća?

Osnovni problem srpskog političkog i kulturnog pozicioniranja u savremenom svijetu i jeste u tome što se u vremenu globalizacije i intezivnog ukrupnjavanja političkih sistema i tržišta, Srbija samoizoluje neprevaziđenim ambicijama objedinjavanja jedne nacije, na jednom tlu, pod jednom religijskom zastavom. Poznato je da se politički projekti sa tim ciljevima još od vremena Musolinija nazivaju fašizmom. Takvo političko djelovanje je u suprotnom trendu sa puno jačim tendencijama gdje je primat spajanje i rušenje granica.

Srbija je premala i nemoćna zemlja da bi postigla gravitaciono polje koje može uvući susjedne zemlje pod svoj uticaj. To ne mogu puno jače ekonomije i jači politički sistemi, a ne jedna mala i slabašna Srbija. U toj nervozi zbog neostvarenih zlih ciljeva, Srbija pravi autogolove na svakom koraku.

Izglasavanjem zakona o slobodi vjere u Crnoj Gori ova zemlja šalje jasnu poruku da Crnogorci svoju vjeru žele vratiti na izvor hrišćanstva, a ne reducirati je na svetosavlje koje nudi Srbija. Kao odgovor na to, Srbija Crnogorce i njihove lidere neutemeljeno naziva pogrdnim imenima koja ne priliče ni uličnom žargonu, a ne dijalogu na najvišem nivou. Svi građani Srbije nisu krivi za takve izjave i ponašanje vjerskih i političkih lidera.

Nažalost, svi građani Srbije, pa i regije, plaćaju cijenu takvog ponašanja jer su svi zbog bolesnih ideja koje su potekle upravo iz Beograda izgubili već 30 godina. Umjesto spuštanja tenzija i pomirenja na temeljima pravde, izvinjenjem za počinjeni genocid i ostale ratne zločine širom Hrvatske, Bosne i Hercegovine i Kosova, Srbija je posljednjih godina krenula u novu avanturu šireći tenzije i u zemlji i u regionu.

Ovakva Srbija nije ni svjesna dubine svog problema i uspavanosti koja traje predugo. Beogradski režim zajedno sa SPC-om bi najviše pomogao svojim građanima kada bi ove kritike prihvatio dobronamjerno, jer na kraju najveću cijenu će platiti upravo oni kojima se vlada iz Beograda. Što bude duže trajao njihov kolektivni san, to će buđenje biti puno bolnije za samu Srbiju.